εκατομμύρια άνθρωποι είσαι

Όταν σε βρίσκουν μόνες τους
 οι ιδέες
τα βιβλία
 οι άνθρωποι
οι ιστορίες

Όταν ανακαλύπτουμε μαζί
 αυτά που ήδη ξέραμε
αυτά που θέλαμε
 και αυτά που κάναμε
ο καθένας από μόνος του

Όταν θες να πεις τα χιλιοειπωμένα
 κι όταν δεν υπάρχει κανείς
για να τα πεις

τότε είναι που καταλαβαίνεις,
 πως τίποτα δεν είναι δικό σου
(μα πως θα μπορούσε άλλωστε)

Τίποτα δεν θα ήξερες,
 αν δεν υπήρχαν οι άλλοι.
Τίποτα δεν θα ήσουνα,
 αν δεν υπήρχαν οι άλλοι...

Με τα μάτια
           κάνουμε έρωτα.
           ΜΟΝΟ!
Χωρίς αυτά...
           στο στήθος σου
           κρύβω το φόβο.

μακροβούτι στην πόλη

ξυπνάς ένα πρωί..

     και δεν πίνεις καφέ.

το μόνο που θες να κάνεις...

     μια βουτιά, γυμνός, στη ήρεμη θάλασσα.

     ξερό, μακροβούτια.....

τίποτα άλλο δεν σκέφτεσαι...

     μόνο αυτή τη στιγμή ελευθερίας

τίποτα άλλο.

Και ανοίγεις την πόρτα, κατεβαίνεις σκάλες, βγαίνεις στο δρόμο.

Για την ελευθερία.

Σε καλημερίζει η γελοία κόρνα του περιπολικού.συνεχίζεις. 

σε ξυπνάει από το όνειρο η σειρήνα. δυσανασχετείς, μα συνεχίζεις.

αριστερά Παρασίου δεξιά Αχαρνών και συνεχίζεις κάτω από άγρυπνα βλέμματα καμερών ασφαλείας.

Δεν νιώθεις ασφαλής, μα σκέφτεσαι τη θάλασσα και συνεχίζεις.

προσπερνάς μπουρδέλα. απογοητεύεσαι.

Villa Amalias.νιώθεις τη θάλασσα κοντά, τη μυρίζεις. ΜΑΤ.σκατόφατσες.ασφυκτιείς.

ταυτότητα. γιατί χαμογελάς? όνομα. τσάντα. 

τι τα θες τα βατραχοπέδιλα ρε? τμήμα.

πνίγεσαι. αλλά συνεχίζεις.

κι άλλες κάμερες

κι άλλοι μπάτσοι.

πρεζάκια.

πουτάνες.

άστεγοι.

άνθρωποι χωμένοι στα σκουπίδια.

μπαίνεις στο μετρό.κι άλλες κάμερες.

βγαίνεις.ελεγκτές. εισιτήριο παρακαλώ.πρόστιμο.

τράπεζες 

και σειρήνες

και άλλοι μπάτσοι-διαφόρων χρωμάτων.

και πνίγεσαι.

αδιάφοροι τύποι κοιτάνε αριστερά-δεξιά τις βιτρίνες.

άστεγοι, πρεζάκια.

μερσεντές

και μπάτσοι.

ΣΕ ΠΝΙΓΟΥΝ

εχεις ξεχάσει τη θάλασσα

και τη μυρωδιά της.

την ελευθερία.

τον ήλιο.

καλύτερα να μην τελείωνε ποτέ εκείνο το μακροβούτι στα, χωρίς βαρύτητα, γαλανά νερά

(κι ας ήταν όνειρο)

και ΑΣ ΠΝΙΓΟΣΟΥΝ.